ಮಂಕುತಿಮ್ಮನ ಕಗ್ಗ - ರಚನೆ: ಡಿ.ವಿ.ಗುಂಡಪ್ಪ
ಏನು ಜೀವನಾರ್ಥ? ಏನು ಪ್ರಪಂಚಾರ್ಥ?||
ಏನು ಜೀವ ಪ್ರಪಂಚಗಳ ಸಂಬಂಧ?||
ಕಾಣದಿಲ್ಲಿರ್ಪುದು ಏನಾನುಮುಂಟೆ? ಅದೇನು?||
ಜ್ಞಾನ ಪ್ರಮಾಣವೇಂ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೪||
ಈ ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಏನಾದರು ಅರ್ಥವಿದೆಯೆ?
ಈ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಏನಾದರು ಅರ್ಥವಿದೆಯೇ? ಈ ಜೀವಿಗಳ ಮತ್ತು ಪ್ರಪಂಚಗಳ ಸಂಬಂಧವೇನು
ನಮಗೆ ಗೋಚರವಾಗದೆ ಇರುವುದು ಇಲ್ಲಿ ಏನಾದರು ಇದೆಯೆ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಏನದು?
ಅದು ನಮ್ಮ ಜ್ಞಾನಶಕ್ತಿಗೆ ಮೀರಿದ್ದುದೋ? ಏನು?
೫. ದೇವರೆಂಬುದದೇನು
ದೇವರೆಂಬುದದೇನು ಕಗ್ಗತ್ತಲೆಯ ಗವಿಯೆ?|
ನಾವರಿಯಲಾರದೆಲ್ಲದರೊಟ್ಟು ಹೆಸರೆ?||
ಕಾವಿನೋರ್ವ್ನಿರಲ್ಕೆ ಜಗದ ಕಥೆಯೇಕಿಂತು?||
ಸಾವು ಹುಟ್ಟುಗಳೇನು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೫
ದೇವರು ಎನ್ನುವುದು ಏನು? ಅದು ಒಂದು ಕಗ್ಗತ್ತಲೆಯಿಂದ ತುಂಬಿದ ಗುಹೆಯೋ? ಅಥವ ನಮಗೆ ತಿಳಿಯದೆ ಇರುವ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕೂಡಿ, ಅದಕ್ಕೆ ನಾವು ಒಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟು,
'ದೇವರು' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ? ಈ ಜಗತ್ತುನ್ನು ಕಾಪಾಡುವನೊಬ್ಬನಿದ್ದರು ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಕಥೆ ಹೀಗೇಕಿದೆ? ಈ ಹುಟ್ಟು ಮತ್ತು ಸಾವುಗಳ ಅರ್ಥವೇನು?
ಈ ರೀತಿಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಸಲ ಕಾಡಿರುವುವಂತಹವೇ.
ಒಗಟೆಯೇನೀ ಸೃಷ್ಟಿ? ಬಾಳಿನರ್ಥವದೇನು!
ಬಗೆದು ಬಿಡಿಸುವರಾರು ಸೋಜಿಗವನಿದನು?||
ಜಗವ ನಿರವಿಸಿದ ಕೈಯೊಂದಾದೊಡೇಕಿಂತು?|
ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಜೀವಗತಿ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೬
ಈ ಸೃಷ್ಟಿ ಎನ್ನುವುದು ಕಗ್ಗಂಟೋ ಏನು? ಈ ಬಾಳಿಗೆ ಏನಾದರು ಅರ್ಥವಿದೆಯೇ? ಈ ಆಶ್ಚರ್ಯಕಗ್ಗಂಟನ್ನು ಯೋಚಿಸಿ, ಯಾರು ಬಿಡಿಸಬಲ್ಲರು?
ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಒಂದು ಕಾಣದ ಕೈ ನಿರ್ಮಿಸಿದೆ(ನಿರವಿಸಿದೆ) ಎಂದರೆ, ಈ ವಿಧ ವಿಧವಾದ ಜೀವಗತಿಗಳು ಏಕೆ?
ಇದೇನು ಒಣರಗಳೆ
ಗಾಳಿ ಮಣ್ಣುಂಡೇಯೊಳಹೊಕ್ಕು ಹೊರಹರಳಲದು|
ಆಳನಿಪುದಂತಾಗದರೆ ಬರಿಯ ಹೆಂಟೆ||
ಬಾಳೇನು ಧೂಳು ಸುಳಿ, ಮರ ತಿಕ್ಕಿದುರಿಯ ಹೊಗೆ|
ಕ್ಷ್ವೇಳವೇನಮೃತವೇಂ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೧೯
ಮಣ್ಣಿನ ಉಂಡೆಯ ಒಳಗಡೆ ಗಾಳಿ ಹೋದರೆ, ಅದು ಹೊರಗಡೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲು(ಆಳ್) ಸಹ ಈ ಗಾಳಿ ಇರದಿದ್ದರೆ, ಅವನು ಕೇವಲ ಮಣ್ಣಿನ ಉಂಡೆಯೇ ಸರಿ.
ಈ ಬಾಳು ಬರಿ ಧೂಳು, ಸುಳಿ ಮತ್ತು ಮರ ತಿಕ್ಕಿದರೆ ಬರುವ ಉರಿಯ ಹೊಗೆ, ಹೀಗಿರುವಾಗ ವಿಷವೇನು? (ಕ್ಷ್ವೇಳ) ಅಮೃತವೇನು? ಎರಡು ಒಂದೆ.
ಕಂಡ ದೈವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕೈಯ ಮುಗಿದೇನಹುದು?|
ಚಂಡಚತುರೋಪಾಯದಿಂದಲೇನಹುದು?||
ತಂಡುಲದ ಹಿಡಿಯೊಂದು ತುಂಡುಬಟ್ಟೆಯದೊಂದು|
ಅಂಡಲೆತವಿದೇಕೇನೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೦
ನಮ್ಮ ಮನೋಭಿಲಾಷೆಗಳನ್ನು ಈಡೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೋಸ್ಕರ, ನಾವು ಕಂಡ ಕಂಡ ದೇವರಿಗೆಲ್ಲ ಕೈ ಮುಗಿಯುತ್ತೇವೆ.
ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸುಮನಾಗದೆ, ನಾಲ್ಕು ಉಪಯಗಳನು(ಸಾಮ, ದಾನ, ಬೇದ, ದಂಡ) ಅನುಸೈಸುತ್ತೇವೆ.
ನಮಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಹಿಡಿ ಅಕ್ಕಿ(ತಂಡುಲ) ಮತ್ತು ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ತುಂಡು
ಬಟ್ಟೆ ಮಾತ್ರ, ಈ ಪರದಾಟ(ಅಂಡಲೆತ)ಗಳೆಲ್ಲಾ, ಹೊಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಬಟ್ಟೆಗಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಎಂದು ತಿಳಿದರೆ,
ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ.
ಹೊನ್ನೊಂದು ಜಗದಿ ನೀಂ ಕೈಗೆ ಕೋಂಡುದನು ವಿಧಿ |
ಮಣ್ಣೆನುವನ್; ಅವನ ವರ ಮಣ್ಣೆನುವೆ ನೀನು||
ಭಿನ್ನವಂತಿರೆ ವಸ್ತುಮೌಲ್ಯಗಳ ಗಣನೆಯೀ|
ಪಣ್ಯಕ್ಕೆ ಗತಿಯೆಂತೊ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೧
ಹಲವಾರು ಸಲ, ನಾವು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದೊಂದು, ಆಗುವುದು ಇನ್ನೊಂದು.
ನಾವು ಚಿನ್ನವೆಂದು ಭಾವಿಸಿದ ವಸ್ತು ಮಣ್ಣಾಗಿ, ಏನು ಬೆಲೆ ಇಲ್ಲದ ವಸ್ತು ಆಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಆದರೆ ವಿಧಿ ನಮಗೆ ಇತ್ತ ವರ ಚಿನ್ನವಾಗಿದ್ದರೂ ಕೂಡ, ನಮಗೆ ಮಣ್ಣಿನಂತೆ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ.
ವಸ್ತುಗಳ ಬೆಲೆ(ಮೌಲ್ಯ) ವ್ಯ್ತ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತಿರುವ ಈ ವ್ಯಾಪರದ(ಪಣ್ಯ) ಗತಿಏನು?
ಕೃತ್ರಿಮವೊ ಜಗವೆಲ್ಲ| ಸತ್ಯತೆಯದೆಲ್ಲಿಹುದೋ?|
ಕರ್ತೃವೆನಿಸಿದನೆ ತಾಂ ಗುಪ್ತನಾಗಿಹನು||
ಚತ್ರವೀ ಜಗವಿದರೊಳಾರ ಗುಣವೆಂತಹುದೊ!|
ಯಾತ್ರಿಕನೆ, ಜಾಗರಿರೊ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೨
(ಸತ್ಯತೆ+ಅದು+ಎಲ್ಲಿಹುದೋ) (ಜಗವು+ಇದರೊಳು+ಆರ) (ಗುಣ+ಎಂತಹುದೋ)
ಕಳೆದ ಐದು ಪದ್ಯಗಳಲಿ ನ ವೇದಂತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟೂ, ಈ ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ, ಜಗತ್ತಿನ ಬಗ್ಗೆ ಜಾಗರೂಕರಾಗಿರಿ ಎಂದು ಇಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತರೆ.
ಈ ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಮೋಸದಿಂದ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ. ಸತ್ಯವೆಂಬುದು ಎಲ್ಲಿಯು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ.
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಕಾರಣಕರ್ತ, ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಅವಿತುಕೊಂಡಿದ್ದನೆ.
ಒಂದು ಚಿತ್ರದಂತಿರುವ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಯಾರ ಸ್ವಭಾವ ಹ್ಯಾಗಿದೆಯೊ ನೀನೇನು ಬಲ್ಲೆ!
ನಿನ್ನ ಜಾಗರೂಕತೆಯಲ್ಲಿ ನೀನಿರು. ಎಲ್ಲರನ್ನು ನಂಬಿದೆಯೊ, ಮೋಸ ಹೋಗುವುದು ಖಚಿತ.
ತಿರು ತಿರುಗಿ ತೊಳಲುವುದು ತಿರಿದನ್ನಣ್ಣುವುದು|
ಮೆರೆದು ಮೈಮರೆಯುವುದು ಹಲ್ಲ ಕಿರಿಯುವುದು||
ಮರಲಿ ಕೊರಗಾಡುವುದು ಕೆರಳುವುದು ನರಳುವುದು|
ಇರವಿದೇನೊಣರಗಳೆ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೩
(ತಿರಿದು+ಅನ್ನ+ಉಣ್ಣುವುದು) (ಇರವು+ಇದು+ಏನು+ಒಣರಗಳೆ)
ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೋ ಓಡಾಡಿ ಸುಸ್ತಾಗುವುದು. ಭಿಕ್ಷೆಬೇಡೀ ಅನ್ನವನ್ನು ತಿನ್ನುವುದು.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿಯು, ವೈಭವದ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿ ಮೈಮರ್ಯುವುದು.
ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಹತ್ತಿರ ಹಲ್ಲು ಗಿಂಜುವುದು. ಪುನಹ ವ್ಯಥೆ ಪಡುವುದು, ಕೋಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು,
ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ರೇಗಾಟ. ಮೇಲಿನದೆಲವನ್ನು ಮಾಡಿದರು, ನಾವು ಎಣಿಸಿದಂತಾಗದಾಗ
ಸಂಕಟ ಪಡುವುದು. ನಾವಿರುವುದು ಈ ರೀತಿಯ ಕೆಲಸಕ್ಕೆಬಾರದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಒಳಗೆ.
[
ಮಂಕುತಿಮ್ಮನ ಕಗ್ಗ - ರಚನೆ: ಡಿ.ವಿ.ಗುಂಡಪ್ಪ
ಬಾಳಿನ ನಕಾಸೆ
ನರರ ಭಯಬಯಕೆಗಳೆ ಸುರರ ತಾಯ್ತಂದೆಗಳೋ? |
ಸುರರಟ್ಟಹಾಸದಿನೆ ನರಭಕ್ತಿಯೆರಲೋ? ||
ಪರಿಕಿಸುವರೇನವರ್ಗೆಳನ್ಯೋನ್ಯಶಕ್ತಿಗಳ? |
ಧರುಮವೆಲ್ಲಿದರಲ್ಲಿ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೪
ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿರುವ ಭಯ ಮತ್ತು ಬಯಕೆಗಳು, ದೇವತೆಗಳ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ತಂದೆಗಳೋ?
ಮನುಷ್ಯರ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕೂಗು(ಓರಲು), ಆ ದೇವತೆಗಳ ಜಂಬದ ನಗುವಿಗೆ(ಸುರರ ಅಟ್ಟಹಾಸದಿನೆ)
ಹೆದರಿದೆಯೋ? ಅವರ ಪರಸ್ಪರ ಬಲಾಬಲಗಳನ್ನು ಇವರು ಪರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವರೋ?
ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇದರಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂತು?
ಜೀವಗತಿಗೊಂದು ರೇಖಲೇಖವಿರಬೇಕು |
ನಾವಿಕನಿಗಿರುವಂತೆ ದಿಕ್ಕು ದಿನವೆಣಿಸೆ ||
ಭಾವಿಸುವುದೆಂತದನು ಮೊದಲು ಕೊನೆ ತೋರದಿರೆ? |
ಆವುದೀ ಜಗಕಾದಿ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೫
ರೇಖಲೇಖ - ಅಕ್ಷಾಂಶಗಳನ್ನು ರೇಖಾಂಶಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಒಂದು ಪಟ; ಮತ್ತು ದಿಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ದಿಕ್ಸೂಚಿ
ಹಡಗು ಮತ್ತು ದೋಣಿಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವವನಿಗೆ ದಿಕ್ಕು ಮತ್ತು ದಿನ ತೋರಿಸಲು, ಒಂದು ದಿಕ್ಸೂಚಿ ಇರುವಂತೆ,
ಈ ಬಾಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ಸಹ ಒಂದು ಸರಿಯಾದ ದಾರಿಯಿರಬೇಕು. ಈ ದಾರಿಗೆ ಇರುವ ಮೊದಲು ಮತ್ತು ಕೊನೆ ಎರಡು
ಕಾಣಿಸದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಇದನು ಊಹಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಮೊದಲು ಯಾವುದು? ಯಾರಿಗಾದರು ತಿಳಿದಿದೆಯೆ?
ಸೄಷ್ಟಿಯಾಶಯವದೇನಸ್ಪಷ್ಟ ಸಂಶ್ಲಿಷ್ಟ |
ಇಷ್ಟ ಮೋಹಕ ದಿವ್ಯಗುಣಗಳೊಂದು ಕಡೆ ||
ಕಷ್ಟ ಬೀಭತ್ಸ ಘೋರಂಗಳಿನ್ನೊಂದು ಕಡೆ |
ಕ್ಲಿಷ್ಟವೀ ಬ್ರಹ್ಮಕೃತಿ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೬
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಉದ್ದೇಶವಾದರು ಏನು? ಅದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿಲ್ಲ. ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಳಿಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಅದರ ಜೊತೆಗೆ, ಬಹಳ ತೊಡಕಾದದ್ದೂ(ಸಂಶ್ಲಿಷ್ಟ) ಹೌದು. ಒಂದು ಕಡೆ, ನಮಗೆ
ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರವಾಗಿರುವ ಮತ್ತು ಮರುಳುಗೊಳಿಸುವ, ಸುಂದರ ಸ್ವ್ಭಾವಗಳು. ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ
ಕಠಿಣ ಹಾಗು ಅಸಹ್ಯವಾಗಿರುವ(ಬೀಬತ್ಸ) ಭಯಂಕರಗಳು. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ,
ಈ ಬ್ರಹ್ಮಸೃಷ್ಟಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಬಹಳ ಕಷ್ಟವಾದದ್ದು(ಕ್ಲಿಷ್ಟ).
ಧರೆಯ ಬದುಕೇನದರ ಗುರಿಯೇನು ಫಲವೇನು? |
ಬರಿ ಬಳಸು ಬಡಿದಾಟ ಬರಿ ಪರಿಭ್ರಮಣೆ ||
ತಿರುತಿರುಗಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರಕೊಳುವ ಮೃಗಕಗಕಿಂತ |
ನರನು ಸಾಧಿಪುದೇನು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೭
ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಬದುಕಿನ ಉದ್ದೆಶ ಮತ್ತು ಅದರ ಪ್ರಯೋಜನಗಳೇನು? ಇವು ವ್ಯರ್ಥವಾದ ಕೇವಲ ಓಡಾಟ,
ಹೊಡೆದಾಟ ಮತ್ತು ತೊಳಲಾಟ ಮಾತ್ರವೇ? ಸುತ್ತಿ ಸುತ್ತಿ ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಾಣಿ ಮತ್ತು
ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದೇನನ್ನಾದರೂ ಮನುಷ್ಯನು ಸಾಧಿಸುತ್ತಾನೆಯೋ?
ಕಾರುಣ್ಯ ಸರಸ ಸೌಂದರ್ಯ ರುಚಿಗಳೆ ಸೃಷ್ಟಿ |
ಕಾರಣಮೆನಿಪ್ಪವೊಲು ತೋರ್ಪುದೊಂದು ಚಣ ||
ಕಾರ್ಪಣ್ಯ ಕಟುಕತೆಗಳೆನಿಪುದಿನ್ನೊಂದು ಚಣ |
ತೋರುವುದಾವುದು ದಿಟವೊ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೮
ಮರುಕ, ವಿನೋದ, ಹಾಸ್ಯ ಮತ್ತು ಸೌಂದರ್ಯಗಳೇ, ಈ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವೆಂದು ಕೆಲವು ಸಲ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಇನ್ನೊಂದು ಸಲ ಬಡತನ, ಜಿಪುಣತನ ಕೃರತನಗಳೇ, ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಉದ್ದೇಷವೆಂದೆನುಸುತ್ತದೆ.
ಈ ಎರಡರಲ್ಲಿ ನಿಜ ಯಾವುದು ಎನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಗೋಚರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಮಂಕುತಿಮ್ಮನ ಕಗ್ಗ - ರಚನೆ: ಡಿ.ವಿ.ಗುಂಡಪ್ಪ
ಸಮಸ್ಯೆಗೆಲ್ಲಿ ಪೂರಣ
ಎರಡುಮಿರಬೊಹುದು ದಿಟ; ಶಿವರುದ್ರನಲೆ ಬೊಮ್ಮ |
ಕರವೊಂದರಲಿ ವೇಣು, ಶಂಖವೊಂದರಲಿ ||
ಬೆರಳ್ಗಳೆರಡನುಮಿರೆ ಕೈ ಚಿಟಿಕೆಯಾಡುವುದು |
ಓರುವನಾಡುವುದೆಂತು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೯
ಎರಡು ನಿಜವಿರಬೊಹುದು. ದೇವರು ಶಿವ ಮತ್ತು ರುದ್ರನೂ ಅಹುದು. ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೊಳಲು,
ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಶಂಖವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಎರಡು ಬೆರಳುಗಳ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಇಂದ ಕೈಚಿಟಿಕೆ ಆಡಬೊಹುದಾದರೂ,
ಒಬ್ಬನೇ ಹೇಗೆ ಆಟ ಆಡುವುದು?
ಬ್ರಹ್ಮವೇ ಸತ್ಯ ಸೃಷ್ಟಿಯೆ ಮಿತ್ಯ ಎನ್ನುವೊಡೆ |
ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲವೇನಾ ವಿಷಯುಗಕೆ? ||
ನಮ್ಮ ಕಣ್ಮನಸುಗಳೆ ನಮಗೆ ಸೆಟೆ ಪೇಳುವೊಡೆ |
ನಮ್ಮುವುದದಾರನೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೦
(
ಹೌದು ಬ್ರಹ್ಮವೇ ಸತ್ಯ. ನಿಜವಾದುದ್ದು. ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಮಾಯೆ! ಇದು ಸುಳ್ಳು(ಮಿಥ್ಯೆ)
ಎನ್ನುವುದಾದರೆ, ಈ ಎರಡಕ್ಕು(ಯುಗ) ಏನು ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲವೇ? ಬ್ರಹ್ಮನೇ ತಾನೆ ಈ ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿದ್ದು.
ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಇವೆರಡಕ್ಕು ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳುವುದಕ್ಕಗುತ್ತದೆ? ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣು ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸುಗಳೆ ಸುಳ್ಳನ್ನು(ಸೆಟೆ)
ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ನಾವು ಇನ್ನು ಯಾರನ್ನು ತಾನೆ ನಂಬುವುದು?
ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿಹುದೆ ಸತ್ಯ ಮಿಥ್ಯೆಯ ಹಿಂದೆ? |
ನಚ್ಚುವುದೆ ಮರೆಯೊಳಿಹುದನೆ ಸತ್ಯವೆಂದು? ||
ಅಚ್ಚರಿಯ ತಂತ್ರವಿದು; ಬ್ರಹ್ಮ ಸೃಷ್ಟಿಗಳೇಕೊ |
ಮುಚ್ಚಿಹವು ಸಾಜತೆಯ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೧
(ಮರೆಯೊಳು+ಇಹುದನೆ)
ಸುಳ್ಳಿನ ಹಿಂದೆ, ನಿಜ ಎನ್ನುವುದು ಏನಾದರು ಅವಿತುಕೊಂಡಿದೆಯೋ? ಈ ಮರೆಯಲ್ಲಿರುವುದನ್ನೇ ನಾವು
ನಿಜವೆಂದು ನಂಬಬೊಹುದೇ? ಇದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾದ(ಅಚ್ಚರಿಯ) ಉಪಾಯವಿದ್ದಹಾಗೆ ಕಾಣುತದಲ್ಲ?
ಈ ಬ್ರಹ್ಮನ ಸೃಷ್ಟಿ, ಸಹಜತೆಯನ್ನು ಮರೆಮಾಡಿ, ಒಂದು ಮುಸುಕನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡಂತಿದೆ.
ಈ ಮುಸುಕನ್ನು ತೆರೆದರೆ ಸಹಜತೆಯ(ಸಾಜತೆ) ಅರಿವು ನಮಗುಂಟಾಗುತ್ತದೆ.
ಪರಬೊಮ್ಮನೀ ಜಗವ ರಚಿಸಿದವನಾದೊಡದು |
ಬರಿಯಾಟವೋ ಕನಸೋ ನಿದ್ದೆ ಕಲವರವೋ? ||
ಮರಳನವನಲ್ಲದೊಡೆ ನಿಯಮವೊಂದಿರಬೇಕು |
ಗುರಿಗೊತ್ತದೇನಿಹುದೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೨
)
ಈ ಜಗವನ್ನು ಬ್ರಹ್ಮ ರಚಿಸಿದರು, ಇದೇನು ಬರೀ ಆಟವೋ ಅಥವ ನಾವುಗಳೆಲ್ಲ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಬಡಬಡಿಸುತ್ತಿರುವೆವೋ?
(ಕಲವರ)? ಈ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ ಒಬ್ಬ ದಡ್ಡ ಅಥವಾ ಹುಚ್ಚನಲ್ಲ ನೆಂದುಕೊಂಡರೆ, ಈ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಒಂದು ನಿಯಮವಿರಬೇಕು.
ಅಂತೆಯೆ ಒಂದು ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ನೆಲೆ. ಇವು ಯಾವುದು ನಮಗ ಗೋಚರವಾಗುತಿಲ್ಲವಲ್ಲ!
ನರಪರೀಕ್ಷೆಯೆ ಬೊಮ್ಮನಾಶಯವೆ? ನಮ್ಮ ಬಾಳ್ |
ಬರಿ ಸಮಸ್ಯೆಯೆ? ಅದರ ಪೂರಣವದೆಲ್ಲಿ? ||
ಸುರಿದು ಪ್ರಷ್ನೆಗಳನ್ನುತ್ತರವ ಕುಡೆ ಬಾರದನ |
ಗುರುವೆಂದು ಕರೆಯುವೆಯ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೩
(ಬೊಮ್ಮನ+ಆಶಯವೆ) (ಪ್ರಷ್ನೆಗಳನು+ಉತ್ತರವ)
ಈ ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ನಾನ ರೀತಿಯ ಪ್ರಈಕ್ಷೆಗಳಿ ಗುರಿಪಡಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವುದೆ ಬರಹ್ಮನ ಇಷ್ಟವೇ?
ನಮ್ಮ ಬಾಳೆಲ್ಲಾ, ಬರೀ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೆ ಹೌದೆ? ಇದರ ಮುಗಿವು(ಪೂರಣ) ಎಲ್ಲಿ? ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ
ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಪ್ರಷ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದಕ್ಕುತ್ತರವನ್ನು ಕೊಡದಿರುವವನನ್ನು ನಾವು ಗುರುವೆಂದು ಹೇಗೆ ಕರೆಯೋಣ?
ಬ್ರಹ್ಮವಸ್ತು ಊಸರವಳ್ಳಿಯೇ?
ಎಷ್ಟು ಚಿಂತಿಸಿದೊಡಂ ಶಂಕೆಯನೆ ಬೆಳೆಸುವೀ |
ಸೃಷ್ಟಿಯಲಿ ತತ್ವವೆಲ್ಲಿಯೊ ಬೆದಕಿ ನರನು ||
ಕಷ್ಟಪಡುತಿರಲೆನುವುದೇ ಬ್ರಹ್ಮವಿಧಿಯೇನೋ! |
ಅಷ್ಟೆ ನಮ್ಮಯ ಪಾಡು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೪
(ಲಷ್ಟಪಡುತಿರಲು+ಎನ್ನುವುದೇ)
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾವೆಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಿದರು ಸಹ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಧವಾದ, ಸಂದೇಹ ಮತ್ತು ಅಳುಕು ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಇದರಲ್ಲಿ ಏನಾದರು ಸಿದ್ಧಾಂತವಿದೆಯೆಂದು ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದರೆ,
ಈ ಬ್ರಹ್ಮ ವಿಧಿಯ ಪ್ರಕಾರ ನಾವು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ಇಷ್ಟೇ ನಮ್ಮ ಅವಸ್ಥೆಯೆಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ.
ಇರಬೊಹುದು; ಚಿರಕಾಲ ಬೊಮ್ಮ ಚಿಂತಿಸಿ ದುಡಿದು |
ನಿರವಿಸಿಹ ವಿಶ್ವಚಿತ್ರವ ಮರ್ತ್ಯನರನು ||
ಅರಿತೆನಾನೆನ್ನುವಂತಾಗೆ ಕೃತಿಕೌಶಲದ |
ಹಿರಿಮೆಗದು ಕುಂದಲ್ತೆ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೫
ಬಹಳಷ್ಟು ಕಾಲ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ, ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಮಾಡಿ, ಬ್ರಹ್ಮ ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿದ.
ಅವನು ಅಷ್ಟು ಕಾಲ ಕಳೆದು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ರಚಿಸಿ(ನಿರವಿಸು) ದ್ದುದನ್ನು, ಒಬ್ಬ ಮೃತಿ ಹೊಂದುವ ಮನುಷ್ಯ(ಮರ್ತ್ಯನರನು),
ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರೆ, ಇದನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ ಅವನ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆಗೆ, ಒಂದು ಕೊರತೆ ಉಂಟಾಗುತ್ತದಲ್ವೆ? ಆದುದರಿಂದಲೇ
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಪರಿಪೂರ್ನವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು, ಅವನು ನಮಗೆ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ.
ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯುಂ ಮೋಹಸಂಭ್ರಾಂತಿಗಳ ಕವಿಸಿ |
ಸಲ್ಲದ ಕುಮಾರ್ಗದೊಳು ನಿನ್ನ ತಾಂ ನಡಸಿ ||
ಗೆಲ್ಲಲಿಲ್ಲವನಾ ಪರೀಕ್ಷೆಯೊಳಗೆಂದು ವಿಧಿ |
ಸೊಲ್ಲಿಪುದು ಸರಿಯೇನೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೬
ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಸುತ್ತ ಮುಟ್ಟಲೂ ಆಡಂಬರ ಮತ್ತು ವೈಭವಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು (ಕವಿಸಿ).
ಯೋಗ್ಯವಲ್ಲದ ಕೆಟ್ಟ ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ(ಸಲ್ಲದ ಕುಮಾರ್ಗದೊಳು).
ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ನಡೆಸಿ, ನಂತರ, ಈ ಪ್ರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ನೀನು ಗೆಲ್ಲಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳುವುದು(ಸೊಲ್ಲಿಪುದು) ಸರಿಯೇನು?
ಅವತರಿಸಿಹನು ಬೊಮ್ಮ ವಿಶ್ವದೇಹದೊಳೆನ್ನೆ |
ಅವನ ವೇಷಗಳೇಕೆ ಮಾರ್ಪಡುತಲಿಹವು? ||
ತವಕಪಡನೇತಕೋ ಕುರುಹ ತೋರಲು ನಮಗೆ |
ಅವಿತುಕೊಂಡಿಹುದೇಕೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೭
ಈ ಸ್ರೂಷ್ಟಿಅಯ್ ಪ್ರತಿಯೊಂದರಲ್ಲೂ ಬ್ರಹ್ಮ ತಳೆದು ಬಂದಿದ್ದನ್ನೆಉವುದಾದರೆ,
ಅವನ ವೇಷಗಳೇತಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ?
ತನ್ನ ಗುರುತನ್ನು(ಕುರುಹ) ನಮಗೆ ತೋರಿಸಲು ಆತುರಪಡದೆ,
ಏತಕ್ಕಾಗಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೇಯೋ, ನಮಗ ಅರ್ಥವಾಗುತಿಲ್ಲ.
ಬೇರೆಯಿಸಿ ನಿಮಿಷನಿಮಿಷಕಮೋಡಲಬಣ್ಣಗಳ |
ತೋರಿಪೂಸರವಳ್ಳಿಯಂತೇನು ಬೊಮ್ಮಂ? ||
ಪೂರ ಮೈದೋರೆನೆಂಬಾ ಕಪಟಿಯಂಶಾವ |
ತಾರದಿಂದಾರ್ಗೇನು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೮
ಪ್ರತಿಯೋಮ್ದು ನಿಮಿಷಕ್ಕು ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಊಸರವಳ್ಳಿಯ ತರಹವೇನು ಈ ಪರಬ್ರಹ್ಮ?
ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಪೂರ್ತಿದೇಹವನ್ನು ತೋರಿಸದಿರುವ,
ಮೋಸದವನ ಒಂದು ಭಾಗ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯಿಂದ(ಅಂಶಾವತಾರ),
ನಮಗ ಆಗಬೇಕಾದುದ್ದೇನಿಲ್ಲ.
ವಿದ್ಯುಲ್ಲಹರಿಯೇ?
ಪುಸಿಯ ನೀಂ ಪುಸಿಗೈದು ದಿಟವ ಕಾಣ್ಬವೊಲೆಸಗೆ |
ಮುಸುಕ ತಳೆದಿಹನು ಪರಬೊಮ್ಮನೆನ್ನುವೊಡೆ ||
ಓಸೆದೇತಕವನೀಯನೆಮಗೊಂದು ನಿಜಕುರುಹ |
ನಿಶೆಯೊಳುಡಕರದವೊಲು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೯
ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡು, ನಿಜವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇನೆನ್ನುವಂತೆ, ಪರಮಾತ್ಮ ಮುಸುಕು ಹಾಖಿಕೊಂಡಿರುವುದಾದರೆ,
ಅವನು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಪ್ರಸನ್ನನಾಗಿ(ಒಸೆದು), ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತುನಕ್ಷತ್ರದ ಕಿರಣಗಳು(ಉಡುಕರ), ನಮಗೆ ದಾರಿ ತೋರುವಂತೆ
ಒಂದು ಗುರುತನ್ನು ಅವನ ಇರುವಿಕೆಯ ಕುರುಹಾಗಿ ತೋರಿಸಬಾರದೇನು?
ನಿಶಿಯೊಳೇಂ ಕಾಣಬಾರನು ಹಗಲನೊಲ್ಲದೊಡೆ? |
ಶಶಿರವಿಗಳವನ ಮನೆಕಿಟಕಿಯಾಗಿರರೇಂ? ||
ಮುಸುಕುಬೆಳಕೊಂದಾದ ಸಂಜೆಮಂಜೇನವನು |
ಮಿಸುಕಿ ಸುಳಿಯುವ ಸಮಯ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೦
(ನಿಶೆಯೊಳು+ಏಂ) (ಹಗಲನು+ಒಲ್ಲದೊಡೆ) (ಶಶಿರವಿಗಳು(ಅವನ)
ಹಗಲು ಹೊತ್ತು ಅವನು ನಮಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು ಎಂದು ಅವನ ನಿಯಮವಿದ್ದರೆ, ರಾತ್ರಿ (ನಿಶೆ)
ಹೊತ್ತದರು ಅವನು ನಮಗೆ ಕಾಣೀಸಿಕೊಳ್ಳಬೊಹುದಲ್ಲ? ಚಂದ್ರ ಮತ್ತು ಸೂರ್ಯರುಗಳು ಅವನ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಗಳೋ?
ಸಯಂಕಾಲ ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅವನು ಮಿಂಚಿನಂತೆ (ಮಿಸುಕು) ಓಡಡುತ್ತನೋ?
ಕದಕಗಳಿಯನು ಬಿಗಿದು ಬೊಮ್ಮ ಗುಡಿಯೊಳಗಿರಲಿ |
ಅದರ ಕೀಲ್ಕುಂಚಿಕೆಯ ಹೊರಕೆಸೆಯೆ ಸಾಕು ||
ಪದವಾಕ್ಯವಿದರಾಗ ವಾದಗಡಣೆಯ ಬಿಟ್ಟೂ |
ಓದವಿಪರು ದಿಟದರಿವ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೧
(ಕದಕೆ+ಅಗಳಿಯನು)
ದೇವಸ್ತಾನದ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ಭದ್ರವಾಗಿ ಬೀಗ ಹಾಕಿ, ಅದರ ಬೀಗದ ಕೈಗೊಂಚಲನ್ನು(ಕೀಲ್ಕುಂಚಿಕೆ) ದುರಕ್ಕೆಸೆದರೆ,
ಅವಾಗ ನಾನ ಶಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಬಲ್ಲವರು (ಪದವಾಕ್ಯವಿದರ್) ಶಬ್ದಗಳ ಆಡಂಬರವನ್ನು (ಗಡಣೆ)
ಬಿಟ್ಟು ಸತ್ಯದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು (ದಿಟದ ಅರಿವು)
ಒದಗಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಇದು ಆದಿಶಂಕರರ ಭಜಗೋವಿಂದಮ್ನಲ್ಲಿ ಬರುವ "ಭಜಗೋವಿಂದಂ ಭಜಗೋವಿಂದಂ, ಗೋವಿಂದಂ ಭಜ ಮೂಡಮತೇ,
ಸಂಪ್ರಾಪ್ತೇ ಸನ್ನಿಹಿತೇ ಕಾಳೆ ನಹಿ ನಹಿ ರಕ್ಶತಿ ಡುಕೃಇಂಕರಣೇ" ಅಂದಹಾಗೆ, ಅವನನ್ನು ಭಜಿಸು,
ಅವನಿಗೆ ಮೊರೆಹೋಗು. ಈ ವ್ಯಾಕರಣ,
ತರ್ಕಗಳೆಲ್ಲಾ ಕೊನೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ನಿನಗೆ ನೆರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಎನ್ನುವುದು ಈ ಮೇಲಿನ ಪದ್ಯದ ಸಾರಂಶ.
ಆಹ | ಈ ಮೋಹಗಳೊ ನೇಹಗಳೊ ದಾಹಗಳೊ |
ಊಹಿಪೆಯ ಸೃಷ್ಟಿಯಲಿ ಹೃದಯಮಿಹುದೆಂದು? ||
ಹೋಹೊ ಹಾಹಾ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಬಾಯ್ಬಿಡಿಸುವುದೆ |
ಈ ಹರಿಬದೊಳಗುಟ್ಟೊ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೨
ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವವರು ಹೃದಯವಂತರೆಂದು ನಮ್ಮ ಭಾವನೆ, ಈ ಮೋಹ, ಸ್ನೇಹ (ನೇಹ)
ಮತ್ತು ದಾಹಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ನಾವು ಹೃದಯವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಕಾಣಲು ಕಾತರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ.
ಆದರೆ ಅದು ಎಲ್ಲು ಕಾಣಬರುವುದಿಲ್ಲ.
ಇದೊಂದು ವ್ಯವಹಾರ, (ಹರಿಬ) ಮತ್ತು ಈ ವ್ಯವಹಾರದ ಒಳಗುಟ್ಟು '
ಹೋಹೋ ಹಾಹಾ' ಎಂದು ನಮ್ಮ ಬಾಯನ್ನು ಬಿಡಿಸುವುದೇ ಆಗಿದೆ.
ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೊಳಗೆ ಬಿಳಿಸುತ್ತಲೆತ್ತೆತ್ತಲುಂ |
ಮೂಲೆಮೂಲೆಯಲಿ ವಿದ್ಯುಲ್ಲಹರಿಯೊಂದು ||
ಧುಲಿಕಣ ಭೂಗೋಳ ರವಿ ಚಂದ್ರ ತಾರೆಗಳ |
ಚಾಲಿಪುದು ಬಿಡುಕೊಡದೆ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೩
ನಾವಿರುವ ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲ ಭಾಗಗಳ ಮೇಲೆ, ಕೆಳಗೆ, ಒಳಗೆ, ಹತ್ತಿರ, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲು ಮತ್ತು ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗಳಲು
ಒಂದು ಮಿಂಚಿನ ಹರಿದಾಟ(ವಿದ್ಯುಲ್ಲಹರಿ), ಆವರಿಸಿಕೊಂಡು,
ಈ ಭೂಮಿಯ ಒಂದು ಕಣ, ಚಂದ್ರ ಮತ್ತು ನಕ್ಷತ್ರಗಳನು ಬಿಡುವಿಲದೆ ಚಲಿಸುವಂತೆ
(ಚಾಲಿಪುದು) ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಯಾವುದು ಈ ಶಕ್ತಿ? ಇದನ್ನು ಮಾಡಿದವರು ಯಾರು?
ಅದು ನಮ್ಮ ಜ್ಞಾನಶಕ್ತಿಗೆ ಮೀರಿದ್ದುದೋ? ಏನು?
೫. ದೇವರೆಂಬುದದೇನು
ದೇವರೆಂಬುದದೇನು ಕಗ್ಗತ್ತಲೆಯ ಗವಿಯೆ?|
ನಾವರಿಯಲಾರದೆಲ್ಲದರೊಟ್ಟು ಹೆಸರೆ?||
ಕಾವಿನೋರ್ವ್ನಿರಲ್ಕೆ ಜಗದ ಕಥೆಯೇಕಿಂತು?||
ಸಾವು ಹುಟ್ಟುಗಳೇನು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೫
ದೇವರು ಎನ್ನುವುದು ಏನು? ಅದು ಒಂದು ಕಗ್ಗತ್ತಲೆಯಿಂದ ತುಂಬಿದ ಗುಹೆಯೋ? ಅಥವ ನಮಗೆ ತಿಳಿಯದೆ ಇರುವ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕೂಡಿ, ಅದಕ್ಕೆ ನಾವು ಒಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟು,
'ದೇವರು' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ? ಈ ಜಗತ್ತುನ್ನು ಕಾಪಾಡುವನೊಬ್ಬನಿದ್ದರು ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಕಥೆ ಹೀಗೇಕಿದೆ? ಈ ಹುಟ್ಟು ಮತ್ತು ಸಾವುಗಳ ಅರ್ಥವೇನು?
ಈ ರೀತಿಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಸಲ ಕಾಡಿರುವುವಂತಹವೇ.
ಒಗಟೆಯೇನೀ ಸೃಷ್ಟಿ? ಬಾಳಿನರ್ಥವದೇನು!
ಬಗೆದು ಬಿಡಿಸುವರಾರು ಸೋಜಿಗವನಿದನು?||
ಜಗವ ನಿರವಿಸಿದ ಕೈಯೊಂದಾದೊಡೇಕಿಂತು?|
ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಜೀವಗತಿ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೬
ಈ ಸೃಷ್ಟಿ ಎನ್ನುವುದು ಕಗ್ಗಂಟೋ ಏನು? ಈ ಬಾಳಿಗೆ ಏನಾದರು ಅರ್ಥವಿದೆಯೇ? ಈ ಆಶ್ಚರ್ಯಕಗ್ಗಂಟನ್ನು ಯೋಚಿಸಿ, ಯಾರು ಬಿಡಿಸಬಲ್ಲರು?
ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಒಂದು ಕಾಣದ ಕೈ ನಿರ್ಮಿಸಿದೆ(ನಿರವಿಸಿದೆ) ಎಂದರೆ, ಈ ವಿಧ ವಿಧವಾದ ಜೀವಗತಿಗಳು ಏಕೆ?
ಇದೇನು ಒಣರಗಳೆ
ಗಾಳಿ ಮಣ್ಣುಂಡೇಯೊಳಹೊಕ್ಕು ಹೊರಹರಳಲದು|
ಆಳನಿಪುದಂತಾಗದರೆ ಬರಿಯ ಹೆಂಟೆ||
ಬಾಳೇನು ಧೂಳು ಸುಳಿ, ಮರ ತಿಕ್ಕಿದುರಿಯ ಹೊಗೆ|
ಕ್ಷ್ವೇಳವೇನಮೃತವೇಂ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೧೯
ಮಣ್ಣಿನ ಉಂಡೆಯ ಒಳಗಡೆ ಗಾಳಿ ಹೋದರೆ, ಅದು ಹೊರಗಡೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲು(ಆಳ್) ಸಹ ಈ ಗಾಳಿ ಇರದಿದ್ದರೆ, ಅವನು ಕೇವಲ ಮಣ್ಣಿನ ಉಂಡೆಯೇ ಸರಿ.
ಈ ಬಾಳು ಬರಿ ಧೂಳು, ಸುಳಿ ಮತ್ತು ಮರ ತಿಕ್ಕಿದರೆ ಬರುವ ಉರಿಯ ಹೊಗೆ, ಹೀಗಿರುವಾಗ ವಿಷವೇನು? (ಕ್ಷ್ವೇಳ) ಅಮೃತವೇನು? ಎರಡು ಒಂದೆ.
ಕಂಡ ದೈವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕೈಯ ಮುಗಿದೇನಹುದು?|
ಚಂಡಚತುರೋಪಾಯದಿಂದಲೇನಹುದು?||
ತಂಡುಲದ ಹಿಡಿಯೊಂದು ತುಂಡುಬಟ್ಟೆಯದೊಂದು|
ಅಂಡಲೆತವಿದೇಕೇನೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೦
ನಮ್ಮ ಮನೋಭಿಲಾಷೆಗಳನ್ನು ಈಡೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೋಸ್ಕರ, ನಾವು ಕಂಡ ಕಂಡ ದೇವರಿಗೆಲ್ಲ ಕೈ ಮುಗಿಯುತ್ತೇವೆ.
ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸುಮನಾಗದೆ, ನಾಲ್ಕು ಉಪಯಗಳನು(ಸಾಮ, ದಾನ, ಬೇದ, ದಂಡ) ಅನುಸೈಸುತ್ತೇವೆ.
ನಮಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಹಿಡಿ ಅಕ್ಕಿ(ತಂಡುಲ) ಮತ್ತು ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ತುಂಡು
ಬಟ್ಟೆ ಮಾತ್ರ, ಈ ಪರದಾಟ(ಅಂಡಲೆತ)ಗಳೆಲ್ಲಾ, ಹೊಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಬಟ್ಟೆಗಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಎಂದು ತಿಳಿದರೆ,
ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ.
ಹೊನ್ನೊಂದು ಜಗದಿ ನೀಂ ಕೈಗೆ ಕೋಂಡುದನು ವಿಧಿ |
ಮಣ್ಣೆನುವನ್; ಅವನ ವರ ಮಣ್ಣೆನುವೆ ನೀನು||
ಭಿನ್ನವಂತಿರೆ ವಸ್ತುಮೌಲ್ಯಗಳ ಗಣನೆಯೀ|
ಪಣ್ಯಕ್ಕೆ ಗತಿಯೆಂತೊ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೧
ಹಲವಾರು ಸಲ, ನಾವು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದೊಂದು, ಆಗುವುದು ಇನ್ನೊಂದು.
ನಾವು ಚಿನ್ನವೆಂದು ಭಾವಿಸಿದ ವಸ್ತು ಮಣ್ಣಾಗಿ, ಏನು ಬೆಲೆ ಇಲ್ಲದ ವಸ್ತು ಆಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಆದರೆ ವಿಧಿ ನಮಗೆ ಇತ್ತ ವರ ಚಿನ್ನವಾಗಿದ್ದರೂ ಕೂಡ, ನಮಗೆ ಮಣ್ಣಿನಂತೆ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ.
ವಸ್ತುಗಳ ಬೆಲೆ(ಮೌಲ್ಯ) ವ್ಯ್ತ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತಿರುವ ಈ ವ್ಯಾಪರದ(ಪಣ್ಯ) ಗತಿಏನು?
ಕೃತ್ರಿಮವೊ ಜಗವೆಲ್ಲ| ಸತ್ಯತೆಯದೆಲ್ಲಿಹುದೋ?|
ಕರ್ತೃವೆನಿಸಿದನೆ ತಾಂ ಗುಪ್ತನಾಗಿಹನು||
ಚತ್ರವೀ ಜಗವಿದರೊಳಾರ ಗುಣವೆಂತಹುದೊ!|
ಯಾತ್ರಿಕನೆ, ಜಾಗರಿರೊ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೨
(ಸತ್ಯತೆ+ಅದು+ಎಲ್ಲಿಹುದೋ) (ಜಗವು+ಇದರೊಳು+ಆರ) (ಗುಣ+ಎಂತಹುದೋ)
ಕಳೆದ ಐದು ಪದ್ಯಗಳಲಿ ನ ವೇದಂತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟೂ, ಈ ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ, ಜಗತ್ತಿನ ಬಗ್ಗೆ ಜಾಗರೂಕರಾಗಿರಿ ಎಂದು ಇಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತರೆ.
ಈ ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಮೋಸದಿಂದ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ. ಸತ್ಯವೆಂಬುದು ಎಲ್ಲಿಯು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ.
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಕಾರಣಕರ್ತ, ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಅವಿತುಕೊಂಡಿದ್ದನೆ.
ಒಂದು ಚಿತ್ರದಂತಿರುವ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಯಾರ ಸ್ವಭಾವ ಹ್ಯಾಗಿದೆಯೊ ನೀನೇನು ಬಲ್ಲೆ!
ನಿನ್ನ ಜಾಗರೂಕತೆಯಲ್ಲಿ ನೀನಿರು. ಎಲ್ಲರನ್ನು ನಂಬಿದೆಯೊ, ಮೋಸ ಹೋಗುವುದು ಖಚಿತ.
ತಿರು ತಿರುಗಿ ತೊಳಲುವುದು ತಿರಿದನ್ನಣ್ಣುವುದು|
ಮೆರೆದು ಮೈಮರೆಯುವುದು ಹಲ್ಲ ಕಿರಿಯುವುದು||
ಮರಲಿ ಕೊರಗಾಡುವುದು ಕೆರಳುವುದು ನರಳುವುದು|
ಇರವಿದೇನೊಣರಗಳೆ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೩
(ತಿರಿದು+ಅನ್ನ+ಉಣ್ಣುವುದು) (ಇರವು+ಇದು+ಏನು+ಒಣರಗಳೆ)
ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೋ ಓಡಾಡಿ ಸುಸ್ತಾಗುವುದು. ಭಿಕ್ಷೆಬೇಡೀ ಅನ್ನವನ್ನು ತಿನ್ನುವುದು.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿಯು, ವೈಭವದ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿ ಮೈಮರ್ಯುವುದು.
ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಹತ್ತಿರ ಹಲ್ಲು ಗಿಂಜುವುದು. ಪುನಹ ವ್ಯಥೆ ಪಡುವುದು, ಕೋಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು,
ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ರೇಗಾಟ. ಮೇಲಿನದೆಲವನ್ನು ಮಾಡಿದರು, ನಾವು ಎಣಿಸಿದಂತಾಗದಾಗ
ಸಂಕಟ ಪಡುವುದು. ನಾವಿರುವುದು ಈ ರೀತಿಯ ಕೆಲಸಕ್ಕೆಬಾರದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಒಳಗೆ.
[
ಮಂಕುತಿಮ್ಮನ ಕಗ್ಗ - ರಚನೆ: ಡಿ.ವಿ.ಗುಂಡಪ್ಪ
ಬಾಳಿನ ನಕಾಸೆ
ನರರ ಭಯಬಯಕೆಗಳೆ ಸುರರ ತಾಯ್ತಂದೆಗಳೋ? |
ಸುರರಟ್ಟಹಾಸದಿನೆ ನರಭಕ್ತಿಯೆರಲೋ? ||
ಪರಿಕಿಸುವರೇನವರ್ಗೆಳನ್ಯೋನ್ಯಶಕ್ತಿಗಳ? |
ಧರುಮವೆಲ್ಲಿದರಲ್ಲಿ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೪
ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿರುವ ಭಯ ಮತ್ತು ಬಯಕೆಗಳು, ದೇವತೆಗಳ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ತಂದೆಗಳೋ?
ಮನುಷ್ಯರ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕೂಗು(ಓರಲು), ಆ ದೇವತೆಗಳ ಜಂಬದ ನಗುವಿಗೆ(ಸುರರ ಅಟ್ಟಹಾಸದಿನೆ)
ಹೆದರಿದೆಯೋ? ಅವರ ಪರಸ್ಪರ ಬಲಾಬಲಗಳನ್ನು ಇವರು ಪರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವರೋ?
ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇದರಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂತು?
ಜೀವಗತಿಗೊಂದು ರೇಖಲೇಖವಿರಬೇಕು |
ನಾವಿಕನಿಗಿರುವಂತೆ ದಿಕ್ಕು ದಿನವೆಣಿಸೆ ||
ಭಾವಿಸುವುದೆಂತದನು ಮೊದಲು ಕೊನೆ ತೋರದಿರೆ? |
ಆವುದೀ ಜಗಕಾದಿ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೫
ರೇಖಲೇಖ - ಅಕ್ಷಾಂಶಗಳನ್ನು ರೇಖಾಂಶಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಒಂದು ಪಟ; ಮತ್ತು ದಿಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ದಿಕ್ಸೂಚಿ
ಹಡಗು ಮತ್ತು ದೋಣಿಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವವನಿಗೆ ದಿಕ್ಕು ಮತ್ತು ದಿನ ತೋರಿಸಲು, ಒಂದು ದಿಕ್ಸೂಚಿ ಇರುವಂತೆ,
ಈ ಬಾಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ಸಹ ಒಂದು ಸರಿಯಾದ ದಾರಿಯಿರಬೇಕು. ಈ ದಾರಿಗೆ ಇರುವ ಮೊದಲು ಮತ್ತು ಕೊನೆ ಎರಡು
ಕಾಣಿಸದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಇದನು ಊಹಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಮೊದಲು ಯಾವುದು? ಯಾರಿಗಾದರು ತಿಳಿದಿದೆಯೆ?
ಸೄಷ್ಟಿಯಾಶಯವದೇನಸ್ಪಷ್ಟ ಸಂಶ್ಲಿಷ್ಟ |
ಇಷ್ಟ ಮೋಹಕ ದಿವ್ಯಗುಣಗಳೊಂದು ಕಡೆ ||
ಕಷ್ಟ ಬೀಭತ್ಸ ಘೋರಂಗಳಿನ್ನೊಂದು ಕಡೆ |
ಕ್ಲಿಷ್ಟವೀ ಬ್ರಹ್ಮಕೃತಿ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೬
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಉದ್ದೇಶವಾದರು ಏನು? ಅದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿಲ್ಲ. ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಳಿಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಅದರ ಜೊತೆಗೆ, ಬಹಳ ತೊಡಕಾದದ್ದೂ(ಸಂಶ್ಲಿಷ್ಟ) ಹೌದು. ಒಂದು ಕಡೆ, ನಮಗೆ
ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರವಾಗಿರುವ ಮತ್ತು ಮರುಳುಗೊಳಿಸುವ, ಸುಂದರ ಸ್ವ್ಭಾವಗಳು. ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ
ಕಠಿಣ ಹಾಗು ಅಸಹ್ಯವಾಗಿರುವ(ಬೀಬತ್ಸ) ಭಯಂಕರಗಳು. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ,
ಈ ಬ್ರಹ್ಮಸೃಷ್ಟಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಬಹಳ ಕಷ್ಟವಾದದ್ದು(ಕ್ಲಿಷ್ಟ).
ಧರೆಯ ಬದುಕೇನದರ ಗುರಿಯೇನು ಫಲವೇನು? |
ಬರಿ ಬಳಸು ಬಡಿದಾಟ ಬರಿ ಪರಿಭ್ರಮಣೆ ||
ತಿರುತಿರುಗಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರಕೊಳುವ ಮೃಗಕಗಕಿಂತ |
ನರನು ಸಾಧಿಪುದೇನು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ|| ೨೭
ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಬದುಕಿನ ಉದ್ದೆಶ ಮತ್ತು ಅದರ ಪ್ರಯೋಜನಗಳೇನು? ಇವು ವ್ಯರ್ಥವಾದ ಕೇವಲ ಓಡಾಟ,
ಹೊಡೆದಾಟ ಮತ್ತು ತೊಳಲಾಟ ಮಾತ್ರವೇ? ಸುತ್ತಿ ಸುತ್ತಿ ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಾಣಿ ಮತ್ತು
ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದೇನನ್ನಾದರೂ ಮನುಷ್ಯನು ಸಾಧಿಸುತ್ತಾನೆಯೋ?
ಕಾರುಣ್ಯ ಸರಸ ಸೌಂದರ್ಯ ರುಚಿಗಳೆ ಸೃಷ್ಟಿ |
ಕಾರಣಮೆನಿಪ್ಪವೊಲು ತೋರ್ಪುದೊಂದು ಚಣ ||
ಕಾರ್ಪಣ್ಯ ಕಟುಕತೆಗಳೆನಿಪುದಿನ್ನೊಂದು ಚಣ |
ತೋರುವುದಾವುದು ದಿಟವೊ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೮
ಮರುಕ, ವಿನೋದ, ಹಾಸ್ಯ ಮತ್ತು ಸೌಂದರ್ಯಗಳೇ, ಈ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವೆಂದು ಕೆಲವು ಸಲ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಇನ್ನೊಂದು ಸಲ ಬಡತನ, ಜಿಪುಣತನ ಕೃರತನಗಳೇ, ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಉದ್ದೇಷವೆಂದೆನುಸುತ್ತದೆ.
ಈ ಎರಡರಲ್ಲಿ ನಿಜ ಯಾವುದು ಎನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಗೋಚರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಮಂಕುತಿಮ್ಮನ ಕಗ್ಗ - ರಚನೆ: ಡಿ.ವಿ.ಗುಂಡಪ್ಪ
ಸಮಸ್ಯೆಗೆಲ್ಲಿ ಪೂರಣ
ಎರಡುಮಿರಬೊಹುದು ದಿಟ; ಶಿವರುದ್ರನಲೆ ಬೊಮ್ಮ |
ಕರವೊಂದರಲಿ ವೇಣು, ಶಂಖವೊಂದರಲಿ ||
ಬೆರಳ್ಗಳೆರಡನುಮಿರೆ ಕೈ ಚಿಟಿಕೆಯಾಡುವುದು |
ಓರುವನಾಡುವುದೆಂತು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೨೯
ಎರಡು ನಿಜವಿರಬೊಹುದು. ದೇವರು ಶಿವ ಮತ್ತು ರುದ್ರನೂ ಅಹುದು. ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೊಳಲು,
ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಶಂಖವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಎರಡು ಬೆರಳುಗಳ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಇಂದ ಕೈಚಿಟಿಕೆ ಆಡಬೊಹುದಾದರೂ,
ಒಬ್ಬನೇ ಹೇಗೆ ಆಟ ಆಡುವುದು?
ಬ್ರಹ್ಮವೇ ಸತ್ಯ ಸೃಷ್ಟಿಯೆ ಮಿತ್ಯ ಎನ್ನುವೊಡೆ |
ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲವೇನಾ ವಿಷಯುಗಕೆ? ||
ನಮ್ಮ ಕಣ್ಮನಸುಗಳೆ ನಮಗೆ ಸೆಟೆ ಪೇಳುವೊಡೆ |
ನಮ್ಮುವುದದಾರನೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೦
(
ಹೌದು ಬ್ರಹ್ಮವೇ ಸತ್ಯ. ನಿಜವಾದುದ್ದು. ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಮಾಯೆ! ಇದು ಸುಳ್ಳು(ಮಿಥ್ಯೆ)
ಎನ್ನುವುದಾದರೆ, ಈ ಎರಡಕ್ಕು(ಯುಗ) ಏನು ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲವೇ? ಬ್ರಹ್ಮನೇ ತಾನೆ ಈ ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿದ್ದು.
ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಇವೆರಡಕ್ಕು ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳುವುದಕ್ಕಗುತ್ತದೆ? ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣು ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸುಗಳೆ ಸುಳ್ಳನ್ನು(ಸೆಟೆ)
ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ನಾವು ಇನ್ನು ಯಾರನ್ನು ತಾನೆ ನಂಬುವುದು?
ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿಹುದೆ ಸತ್ಯ ಮಿಥ್ಯೆಯ ಹಿಂದೆ? |
ನಚ್ಚುವುದೆ ಮರೆಯೊಳಿಹುದನೆ ಸತ್ಯವೆಂದು? ||
ಅಚ್ಚರಿಯ ತಂತ್ರವಿದು; ಬ್ರಹ್ಮ ಸೃಷ್ಟಿಗಳೇಕೊ |
ಮುಚ್ಚಿಹವು ಸಾಜತೆಯ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೧
(ಮರೆಯೊಳು+ಇಹುದನೆ)
ಸುಳ್ಳಿನ ಹಿಂದೆ, ನಿಜ ಎನ್ನುವುದು ಏನಾದರು ಅವಿತುಕೊಂಡಿದೆಯೋ? ಈ ಮರೆಯಲ್ಲಿರುವುದನ್ನೇ ನಾವು
ನಿಜವೆಂದು ನಂಬಬೊಹುದೇ? ಇದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾದ(ಅಚ್ಚರಿಯ) ಉಪಾಯವಿದ್ದಹಾಗೆ ಕಾಣುತದಲ್ಲ?
ಈ ಬ್ರಹ್ಮನ ಸೃಷ್ಟಿ, ಸಹಜತೆಯನ್ನು ಮರೆಮಾಡಿ, ಒಂದು ಮುಸುಕನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡಂತಿದೆ.
ಈ ಮುಸುಕನ್ನು ತೆರೆದರೆ ಸಹಜತೆಯ(ಸಾಜತೆ) ಅರಿವು ನಮಗುಂಟಾಗುತ್ತದೆ.
ಪರಬೊಮ್ಮನೀ ಜಗವ ರಚಿಸಿದವನಾದೊಡದು |
ಬರಿಯಾಟವೋ ಕನಸೋ ನಿದ್ದೆ ಕಲವರವೋ? ||
ಮರಳನವನಲ್ಲದೊಡೆ ನಿಯಮವೊಂದಿರಬೇಕು |
ಗುರಿಗೊತ್ತದೇನಿಹುದೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೨
)
ಈ ಜಗವನ್ನು ಬ್ರಹ್ಮ ರಚಿಸಿದರು, ಇದೇನು ಬರೀ ಆಟವೋ ಅಥವ ನಾವುಗಳೆಲ್ಲ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಬಡಬಡಿಸುತ್ತಿರುವೆವೋ?
(ಕಲವರ)? ಈ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ ಒಬ್ಬ ದಡ್ಡ ಅಥವಾ ಹುಚ್ಚನಲ್ಲ ನೆಂದುಕೊಂಡರೆ, ಈ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಒಂದು ನಿಯಮವಿರಬೇಕು.
ಅಂತೆಯೆ ಒಂದು ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ನೆಲೆ. ಇವು ಯಾವುದು ನಮಗ ಗೋಚರವಾಗುತಿಲ್ಲವಲ್ಲ!
ನರಪರೀಕ್ಷೆಯೆ ಬೊಮ್ಮನಾಶಯವೆ? ನಮ್ಮ ಬಾಳ್ |
ಬರಿ ಸಮಸ್ಯೆಯೆ? ಅದರ ಪೂರಣವದೆಲ್ಲಿ? ||
ಸುರಿದು ಪ್ರಷ್ನೆಗಳನ್ನುತ್ತರವ ಕುಡೆ ಬಾರದನ |
ಗುರುವೆಂದು ಕರೆಯುವೆಯ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೩
(ಬೊಮ್ಮನ+ಆಶಯವೆ) (ಪ್ರಷ್ನೆಗಳನು+ಉತ್ತರವ)
ಈ ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ನಾನ ರೀತಿಯ ಪ್ರಈಕ್ಷೆಗಳಿ ಗುರಿಪಡಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವುದೆ ಬರಹ್ಮನ ಇಷ್ಟವೇ?
ನಮ್ಮ ಬಾಳೆಲ್ಲಾ, ಬರೀ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೆ ಹೌದೆ? ಇದರ ಮುಗಿವು(ಪೂರಣ) ಎಲ್ಲಿ? ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ
ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಪ್ರಷ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದಕ್ಕುತ್ತರವನ್ನು ಕೊಡದಿರುವವನನ್ನು ನಾವು ಗುರುವೆಂದು ಹೇಗೆ ಕರೆಯೋಣ?
ಬ್ರಹ್ಮವಸ್ತು ಊಸರವಳ್ಳಿಯೇ?
ಎಷ್ಟು ಚಿಂತಿಸಿದೊಡಂ ಶಂಕೆಯನೆ ಬೆಳೆಸುವೀ |
ಸೃಷ್ಟಿಯಲಿ ತತ್ವವೆಲ್ಲಿಯೊ ಬೆದಕಿ ನರನು ||
ಕಷ್ಟಪಡುತಿರಲೆನುವುದೇ ಬ್ರಹ್ಮವಿಧಿಯೇನೋ! |
ಅಷ್ಟೆ ನಮ್ಮಯ ಪಾಡು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೪
(ಲಷ್ಟಪಡುತಿರಲು+ಎನ್ನುವುದೇ)
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾವೆಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಿದರು ಸಹ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಧವಾದ, ಸಂದೇಹ ಮತ್ತು ಅಳುಕು ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಇದರಲ್ಲಿ ಏನಾದರು ಸಿದ್ಧಾಂತವಿದೆಯೆಂದು ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದರೆ,
ಈ ಬ್ರಹ್ಮ ವಿಧಿಯ ಪ್ರಕಾರ ನಾವು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ಇಷ್ಟೇ ನಮ್ಮ ಅವಸ್ಥೆಯೆಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ.
ಇರಬೊಹುದು; ಚಿರಕಾಲ ಬೊಮ್ಮ ಚಿಂತಿಸಿ ದುಡಿದು |
ನಿರವಿಸಿಹ ವಿಶ್ವಚಿತ್ರವ ಮರ್ತ್ಯನರನು ||
ಅರಿತೆನಾನೆನ್ನುವಂತಾಗೆ ಕೃತಿಕೌಶಲದ |
ಹಿರಿಮೆಗದು ಕುಂದಲ್ತೆ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೫
ಬಹಳಷ್ಟು ಕಾಲ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ, ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಮಾಡಿ, ಬ್ರಹ್ಮ ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿದ.
ಅವನು ಅಷ್ಟು ಕಾಲ ಕಳೆದು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ರಚಿಸಿ(ನಿರವಿಸು) ದ್ದುದನ್ನು, ಒಬ್ಬ ಮೃತಿ ಹೊಂದುವ ಮನುಷ್ಯ(ಮರ್ತ್ಯನರನು),
ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರೆ, ಇದನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ ಅವನ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆಗೆ, ಒಂದು ಕೊರತೆ ಉಂಟಾಗುತ್ತದಲ್ವೆ? ಆದುದರಿಂದಲೇ
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಪರಿಪೂರ್ನವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು, ಅವನು ನಮಗೆ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ.
ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯುಂ ಮೋಹಸಂಭ್ರಾಂತಿಗಳ ಕವಿಸಿ |
ಸಲ್ಲದ ಕುಮಾರ್ಗದೊಳು ನಿನ್ನ ತಾಂ ನಡಸಿ ||
ಗೆಲ್ಲಲಿಲ್ಲವನಾ ಪರೀಕ್ಷೆಯೊಳಗೆಂದು ವಿಧಿ |
ಸೊಲ್ಲಿಪುದು ಸರಿಯೇನೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೬
ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಸುತ್ತ ಮುಟ್ಟಲೂ ಆಡಂಬರ ಮತ್ತು ವೈಭವಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು (ಕವಿಸಿ).
ಯೋಗ್ಯವಲ್ಲದ ಕೆಟ್ಟ ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ(ಸಲ್ಲದ ಕುಮಾರ್ಗದೊಳು).
ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ನಡೆಸಿ, ನಂತರ, ಈ ಪ್ರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ನೀನು ಗೆಲ್ಲಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳುವುದು(ಸೊಲ್ಲಿಪುದು) ಸರಿಯೇನು?
ಅವತರಿಸಿಹನು ಬೊಮ್ಮ ವಿಶ್ವದೇಹದೊಳೆನ್ನೆ |
ಅವನ ವೇಷಗಳೇಕೆ ಮಾರ್ಪಡುತಲಿಹವು? ||
ತವಕಪಡನೇತಕೋ ಕುರುಹ ತೋರಲು ನಮಗೆ |
ಅವಿತುಕೊಂಡಿಹುದೇಕೋ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೭
ಈ ಸ್ರೂಷ್ಟಿಅಯ್ ಪ್ರತಿಯೊಂದರಲ್ಲೂ ಬ್ರಹ್ಮ ತಳೆದು ಬಂದಿದ್ದನ್ನೆಉವುದಾದರೆ,
ಅವನ ವೇಷಗಳೇತಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ?
ತನ್ನ ಗುರುತನ್ನು(ಕುರುಹ) ನಮಗೆ ತೋರಿಸಲು ಆತುರಪಡದೆ,
ಏತಕ್ಕಾಗಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೇಯೋ, ನಮಗ ಅರ್ಥವಾಗುತಿಲ್ಲ.
ಬೇರೆಯಿಸಿ ನಿಮಿಷನಿಮಿಷಕಮೋಡಲಬಣ್ಣಗಳ |
ತೋರಿಪೂಸರವಳ್ಳಿಯಂತೇನು ಬೊಮ್ಮಂ? ||
ಪೂರ ಮೈದೋರೆನೆಂಬಾ ಕಪಟಿಯಂಶಾವ |
ತಾರದಿಂದಾರ್ಗೇನು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೮
ಪ್ರತಿಯೋಮ್ದು ನಿಮಿಷಕ್ಕು ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಊಸರವಳ್ಳಿಯ ತರಹವೇನು ಈ ಪರಬ್ರಹ್ಮ?
ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಪೂರ್ತಿದೇಹವನ್ನು ತೋರಿಸದಿರುವ,
ಮೋಸದವನ ಒಂದು ಭಾಗ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯಿಂದ(ಅಂಶಾವತಾರ),
ನಮಗ ಆಗಬೇಕಾದುದ್ದೇನಿಲ್ಲ.
ವಿದ್ಯುಲ್ಲಹರಿಯೇ?
ಪುಸಿಯ ನೀಂ ಪುಸಿಗೈದು ದಿಟವ ಕಾಣ್ಬವೊಲೆಸಗೆ |
ಮುಸುಕ ತಳೆದಿಹನು ಪರಬೊಮ್ಮನೆನ್ನುವೊಡೆ ||
ಓಸೆದೇತಕವನೀಯನೆಮಗೊಂದು ನಿಜಕುರುಹ |
ನಿಶೆಯೊಳುಡಕರದವೊಲು? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೩೯
ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡು, ನಿಜವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇನೆನ್ನುವಂತೆ, ಪರಮಾತ್ಮ ಮುಸುಕು ಹಾಖಿಕೊಂಡಿರುವುದಾದರೆ,
ಅವನು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಪ್ರಸನ್ನನಾಗಿ(ಒಸೆದು), ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತುನಕ್ಷತ್ರದ ಕಿರಣಗಳು(ಉಡುಕರ), ನಮಗೆ ದಾರಿ ತೋರುವಂತೆ
ಒಂದು ಗುರುತನ್ನು ಅವನ ಇರುವಿಕೆಯ ಕುರುಹಾಗಿ ತೋರಿಸಬಾರದೇನು?
ನಿಶಿಯೊಳೇಂ ಕಾಣಬಾರನು ಹಗಲನೊಲ್ಲದೊಡೆ? |
ಶಶಿರವಿಗಳವನ ಮನೆಕಿಟಕಿಯಾಗಿರರೇಂ? ||
ಮುಸುಕುಬೆಳಕೊಂದಾದ ಸಂಜೆಮಂಜೇನವನು |
ಮಿಸುಕಿ ಸುಳಿಯುವ ಸಮಯ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೦
(ನಿಶೆಯೊಳು+ಏಂ) (ಹಗಲನು+ಒಲ್ಲದೊಡೆ) (ಶಶಿರವಿಗಳು(ಅವನ)
ಹಗಲು ಹೊತ್ತು ಅವನು ನಮಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು ಎಂದು ಅವನ ನಿಯಮವಿದ್ದರೆ, ರಾತ್ರಿ (ನಿಶೆ)
ಹೊತ್ತದರು ಅವನು ನಮಗೆ ಕಾಣೀಸಿಕೊಳ್ಳಬೊಹುದಲ್ಲ? ಚಂದ್ರ ಮತ್ತು ಸೂರ್ಯರುಗಳು ಅವನ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಗಳೋ?
ಸಯಂಕಾಲ ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅವನು ಮಿಂಚಿನಂತೆ (ಮಿಸುಕು) ಓಡಡುತ್ತನೋ?
ಕದಕಗಳಿಯನು ಬಿಗಿದು ಬೊಮ್ಮ ಗುಡಿಯೊಳಗಿರಲಿ |
ಅದರ ಕೀಲ್ಕುಂಚಿಕೆಯ ಹೊರಕೆಸೆಯೆ ಸಾಕು ||
ಪದವಾಕ್ಯವಿದರಾಗ ವಾದಗಡಣೆಯ ಬಿಟ್ಟೂ |
ಓದವಿಪರು ದಿಟದರಿವ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೧
(ಕದಕೆ+ಅಗಳಿಯನು)
ದೇವಸ್ತಾನದ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ಭದ್ರವಾಗಿ ಬೀಗ ಹಾಕಿ, ಅದರ ಬೀಗದ ಕೈಗೊಂಚಲನ್ನು(ಕೀಲ್ಕುಂಚಿಕೆ) ದುರಕ್ಕೆಸೆದರೆ,
ಅವಾಗ ನಾನ ಶಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಬಲ್ಲವರು (ಪದವಾಕ್ಯವಿದರ್) ಶಬ್ದಗಳ ಆಡಂಬರವನ್ನು (ಗಡಣೆ)
ಬಿಟ್ಟು ಸತ್ಯದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು (ದಿಟದ ಅರಿವು)
ಒದಗಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಇದು ಆದಿಶಂಕರರ ಭಜಗೋವಿಂದಮ್ನಲ್ಲಿ ಬರುವ "ಭಜಗೋವಿಂದಂ ಭಜಗೋವಿಂದಂ, ಗೋವಿಂದಂ ಭಜ ಮೂಡಮತೇ,
ಸಂಪ್ರಾಪ್ತೇ ಸನ್ನಿಹಿತೇ ಕಾಳೆ ನಹಿ ನಹಿ ರಕ್ಶತಿ ಡುಕೃಇಂಕರಣೇ" ಅಂದಹಾಗೆ, ಅವನನ್ನು ಭಜಿಸು,
ಅವನಿಗೆ ಮೊರೆಹೋಗು. ಈ ವ್ಯಾಕರಣ,
ತರ್ಕಗಳೆಲ್ಲಾ ಕೊನೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ನಿನಗೆ ನೆರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಎನ್ನುವುದು ಈ ಮೇಲಿನ ಪದ್ಯದ ಸಾರಂಶ.
ಆಹ | ಈ ಮೋಹಗಳೊ ನೇಹಗಳೊ ದಾಹಗಳೊ |
ಊಹಿಪೆಯ ಸೃಷ್ಟಿಯಲಿ ಹೃದಯಮಿಹುದೆಂದು? ||
ಹೋಹೊ ಹಾಹಾ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಬಾಯ್ಬಿಡಿಸುವುದೆ |
ಈ ಹರಿಬದೊಳಗುಟ್ಟೊ? - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೨
ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವವರು ಹೃದಯವಂತರೆಂದು ನಮ್ಮ ಭಾವನೆ, ಈ ಮೋಹ, ಸ್ನೇಹ (ನೇಹ)
ಮತ್ತು ದಾಹಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ನಾವು ಹೃದಯವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಕಾಣಲು ಕಾತರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ.
ಆದರೆ ಅದು ಎಲ್ಲು ಕಾಣಬರುವುದಿಲ್ಲ.
ಇದೊಂದು ವ್ಯವಹಾರ, (ಹರಿಬ) ಮತ್ತು ಈ ವ್ಯವಹಾರದ ಒಳಗುಟ್ಟು '
ಹೋಹೋ ಹಾಹಾ' ಎಂದು ನಮ್ಮ ಬಾಯನ್ನು ಬಿಡಿಸುವುದೇ ಆಗಿದೆ.
ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೊಳಗೆ ಬಿಳಿಸುತ್ತಲೆತ್ತೆತ್ತಲುಂ |
ಮೂಲೆಮೂಲೆಯಲಿ ವಿದ್ಯುಲ್ಲಹರಿಯೊಂದು ||
ಧುಲಿಕಣ ಭೂಗೋಳ ರವಿ ಚಂದ್ರ ತಾರೆಗಳ |
ಚಾಲಿಪುದು ಬಿಡುಕೊಡದೆ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ || ೪೩
ನಾವಿರುವ ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲ ಭಾಗಗಳ ಮೇಲೆ, ಕೆಳಗೆ, ಒಳಗೆ, ಹತ್ತಿರ, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲು ಮತ್ತು ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗಳಲು
ಒಂದು ಮಿಂಚಿನ ಹರಿದಾಟ(ವಿದ್ಯುಲ್ಲಹರಿ), ಆವರಿಸಿಕೊಂಡು,
ಈ ಭೂಮಿಯ ಒಂದು ಕಣ, ಚಂದ್ರ ಮತ್ತು ನಕ್ಷತ್ರಗಳನು ಬಿಡುವಿಲದೆ ಚಲಿಸುವಂತೆ
(ಚಾಲಿಪುದು) ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಯಾವುದು ಈ ಶಕ್ತಿ? ಇದನ್ನು ಮಾಡಿದವರು ಯಾರು?
Veda, Vedanta, BrahmaSutra, DharmaSutra
Sanskrit, Kannada, and other Indian languages.
Political situation of Karnataka
Ramayana and Mahabharata
Engineering (was assistant of Sir. M. Vishveshwaraiah, who engineered the K.R.S Dam, which was the largest Dam in Asia at that time)
Freedom fighters (Had been associated with Mahatma Gandhi and Lokamanya Tilak)
Western Literature (has translated several Shakespeare plays and other Greek plays to Kannada)
Islamic literature (Umarana osage, a translation of poems of Omar Khayyam in Kannada)
His Mankuthimmana Kagga is considered a Nobel prize winning material, if it had been written in English. The greatness of this work is that-it makes the reader see himself through the poems, to interpret the thoughts of the poet in his own way. The philosophy hidden in these short 4 liners is suited for any section of the society regardless of their religion, status, qualification etc. Basically it is for the entire humanity, such is the vastness and depth of DVG’smostoftheliteraryworks.
DVGdiedon7October1975.
Notableworks
SomeofDVG'smostnotableworksinclude
Poems
Kavite
Nivedana
UmaranaOsage
MankuthimmanaKagga
MarulaMuniyanKagga
ShriRamaPareekShaNaM
AntahpuraGeete
GeethaShaakuntala
Essay
Jeevanasaundaryamattusaahitya
SaahityaShakti
Samskruti
BaaligonduNambike
Drama
VidhyaranyaVijaya
Jackked
Mackbeth
Others
Purushasookta
Devaru
Rutha,SatyamattuDharma
EshavasyaUpanishat
Halavumahaneeyaru
MysorinaDivanaru
Kalopasakaru
MankuthimmanaKagga
Mainarticle:MankuthimmanaKagga
Dr. D. V. G in his later years also came up with second innings for Mankuthimmana Kagga known as Maralu Muniyana Kagga. Another famous work of Dr. D. V. Gundappa is Srimad BhagavadGeeta Tatparya or Jeevana DharmaYogawhichhasreceivedKendraSahityaAcademyaward.
Award s and honours
Dr. DVG was awarded Padmabhushan by the Government of India in 1974. The State of Karnataka under Chief Minister Sri Veerandra Patil honored him for his services to Kannada Literature in 1970 at Ravindra Kalkshetra, Bengaluru and awarded a purse of Rs 90,000. Dr DVG donated the entire award money to found the Gokhale Institute of Public Affairs (GIPA) located in Bull Temple Road, Basavanagudi, India. India Post issued a commemorativestampofDr.Gundappain1988.
In early 2002/03, a statue was erected to honor Dr DVG in Basavanagudi, Bugle Rock Park (behind Sri. Ganapathi Temple). Dr DVG's son late Dr BGL Swamy was a scholar and professor, taught Botany at University of Madras. Dr DVG's 2 daughters were accomplished social-elites.
Men of letters are of two types. There are those who fulfil themselves solely or mainly in creative writing. There are others whose literary works are just some of the rays radiating from a central fla.
These are essentially men who are involved in the process of purposeful living, men of endeavour and action,and their writing is a form of action. They are bigger, very much bigger than the sum total of their writings. They are architects shaping their lives, and writing is a means to an end. The great man to whose memory we are paying a tribute today belongs to this category. Poet, critic, biographer and master of prose, the President of the Eighteenth Kannada Literary Conference, DVG was also a member of the Mysore Legislative Council, a member of the Mysore Political Reforms’ Committee, the first President of the Mysore State Journalists’ Association, and the President of the First All Karnataka Journalists’ Conference. When Sir M. Visveshvariah was elected President of the South India People’s Conference in 1929, he insisted that DVG should be his secretary, not because he was an eminent man of letters but because he was a knowledgeable writer on political issues, a man of un-impeachable integrity, a man who could think clearly and express himself with precision and without rhetoric, and a man who could work in a team. This translator of Shakespeare and Omar Khayyam was also the author of “The State and Their People in the Indian Constitution” and “The Case of the People of the Indian States.” He gave the Kannada readers a unique poem: “Mankuthimmana Kagga”; he gave the people of Karnataka a unique institution; The Gokhale Institute of Public Affairs.
“To make the world a better place to live in” – the expression has become a cliche. But to DVG this was the sole justification of life. He once made a startling statement: “All that I have done these sixty years is to be a journalist. All that I have written, be it on politics or philosophy, be it literature or music, be it in prose or verse, all that I have done, be it in the Legislative Council or elsewhere in public life, is just journalism in one form or another.” But what was journalism to him? He conceived its mission loftily: “As the policeman keeps awake the whole night in order that citizens might sleep in peace, as the soldier stands firm on the battlefield that his countrymen might live in security, the journalist has to shed all thought of comfort and has to toil so that all people may live happily.” He was a creative writer, but also a responsible citizen and a sentinel.
Dr. Gundappa was born in Mulubagal, some sixty miles from Bangalore, in Kolar District. He came from an orthodox family, not too fortunate in worldly matters. He could not pass the Secondary School Leaving Examination. Married at the age of 16 or 17, he tried his hand at a number of professions – as a teacher, a company agent, a vendor of stamp papers and so on. For a time he found refuge as a clerk in a factory for painting jutkas, that is, carriages drawn by horses. The salary was ten rupees a month. But even this haven he lost after four months. But fortunately, his work here had brought him into contact with journalism, and he now became a journalist.
I do not propose to narrate in detail the story of his life, although the temptation is strong. After a brief spell in Madras he settled in Bangalore. His articles brought him to the notice of Sir M. Visveshvariah, then the Dewan or Chief Minister of Mysore State. DVG’s forthright views expressed in his own English bi-weekly, the “Karnataka”, displeased even his friend, Sir M. V. DVG grew interested in the country’s affairs. His writings drew the attention of men like the Rt. Hon’ble Srinivasa Sastry, and he became more and more involved in public life and discussions. He began with an admiration for British rule but soon grew disillusioned. He was a disciple of Gopalakrishna Gokhale who epitomized for him the ideal citizen – a man of integrity, of independent thought and sober action. He was like his master, a Liberal. He believed in equipping himself for any task he undertook. The Government nominated him to the Bangalore Municipality and then to the State Legislative Council; he was also a member of the Mysore University Senate and its Council – this man who had never stepped into a college as a student. Later the university honoured itself by conferring the D. Litt. degree on him. In 1969 he received the Sahitya Akademi Award for his Srimadbhagavadgeetatatparya athave Jeevanadharmayoga. Incidentally, his son, Dr. B. G. L. Swamy, received the Sahitya Akademi Award in 1978, for his Hasuru Honnu.
DVG’s work brought him into contact with eminent men like Sri V. S. Srinivasa Sastry. P. S. Shivaswamy Iyer and T. R. Venkatarama Sastry, and powerful Dewans of Mysore State like Sir MV and Sir Mirza Ismail. He won their friendship and regard. But he was never affluent. Yet he declined all offers of Government employment. He often assisted Sir M V; and Visvesvaraiah was not a man to accept free service. He sent cheques; DVG protested. Sir MV insisted; so DVG accepted the cheques–but never encashed them. Indeed, it was not in his nature to encash any service he had rendered. From those who knew him intimately, we have it on record that for years his wife would not visit neighbours because she did not have a decent saree to wear. Some of the letters which passed between DVG and his son BGL Swamy have been recently published. They show both how DVG was in financial straits and how he struggled not to be a burden to his son. In one letter he writes “You know the maintenance of this Chatram called our family depends on your cheque. In all seriousness I would ask you to look on this monthly expenditure of yours as an act of Dharma .... It is no pleasure to be such a drain on your funds. I have been thinking of a way of managing without being a burden upon you. I must soon find a way but how soon I shall succeed I cannot say. I await the mercy of God.” And yet, when his fellow-citizens presented him with a purse of a lakh of rupees he made over the entire amount to the Gokhale Institute. Even the five thousand rupees he got with the Sahitya Akademi Award went to the Institute.
It is not for me to assess DVG’s work as a legislator or his political thought. But I must mention his contribution to Kannada through the Kannada Sahitya Parishat. The Yuvaraja was the President but the Vice-President was really in charge of the institution. Those were days when the Parishat had but meagre funds and yet as Vice-President, DVG added new dimensions to its work. I wish to mention just two schemes. In a country where the overwhelming majority were illiterate, he saw the “gamaki” a man who could render poetry effectively, as a link between the poet and the reader. He started training classes in gamaka; the gamakis were trained to render not only, the classics but modern poems. Secondly he organized the Vasantha Sahityotsava in a highly imaginative way. He realized that, sooner or later, the language of the people had to be the language of instruction. He invited professors of the university to speak in Kannada on the subjects of their specialization and got teachers from all over the state to attend. Sceptical professors and diffident professors were soon looking for technical equivalents in Kannada.
So far as I know, the first serious discussion of the nature and role of literature, in the Navodaya Age, was in a talk given by DVG in September 1920. The talk was subsequently published with the title, “Sahitya mathu Janajeevana”. The first observation he makes is this: most Kannada poets sustained themselves in borrowings from Sanskrit; contemporary poets have little knowledge of the world they live in. Therefore, says DVG, if a man should say, “If I do not know Sanskrit I lose something; if I do not know English, I lose something. But what do I lose if I do not know Kannada, we have no answer.” DVG insists on the contemporary relevance of literature, and on the close relationship between the literature of an age and the social environment in which it takes shape. To quote him, “Where the life of the people moves vigorously towards many goals, purposeful and meaningful writing will appear. But where the life of the people is bereft of heroism and magnanimity, where the people are immersed in mere sordid toil, great poetry cannot be born.” And of the language he says, “This is a lesson Kannadigas will do well to remember; the more precise our understanding of our political and economic duties the more earnest the implementation of them, the better and stronger our language becomes.” Even more interestingly, he asserts that the same inspiration shaped the founding of the Indian National Congress, the vision of Sir M V which led to the construction of the Krishnaraja Sagara Dam, the research of Sir Jagadishachindra Bose, and the poetry of Rabindranatha Tagore.... The process of the nativization of Western poetics is at work here. The mind moves freely from Anandavardhana to Gilbert Murray, and examples are drawn from Kalidasa and Shakespeare. DVG quotes the Sanskrit verse “Niyamakriti niyatirahitam”, etc., and immediately adds, “This is the view of Western writers on poetics, too.” Referring to the Renaissance Age of daring acts and adventurous thought, the age from which a Shakespeare emerged, DVG reflects, “Such must have been the age of Vyasa also”. Speaking of creative writing he observes, “If poetry is to be sweet to the lips and the ears of the reader, its language must be graceful; if it is to appeal to their intellect it must have weight of content. If this is to be achieved poetry needs the discipline of the Indian poet and the unfettered thought of the English poet.”….. Behind his exposition of the power of poetry are the well-known Indian concept of “kanthasammithi” and Shelley’s assertion that the imagination is at the root of all morality.
The word often used to describe DVG Is “dheemantha.” The epithet finds full justification in a poem like “Mankuthimmana Kagga.” It has proved to be one of the most popular poems in the language, and in the course of forty-four years has seen eight editions. The poem has a frame; also, the opening verses capture the vision of a vast universe in which millions of lives are engaged in a frenzied dance, a universe of awesome clashes and invasions, a universe of balls of fire and of terrifying abysses. The questions are asked: What is the goal of man, inhabitating such a universe? What is his worth? His end? What is the meaning of it all? It seems to me that the rest of the poem is to be read in thils context – of a sentient and intelligent being in an immense universe in which inscrutable forces are at work. In every section the speaker-viewer shifts his point of view, but informing the entire poem is a central vision of the meaningfulness of life, even when viewed in the frame of the vastness of the universe and the immensity of Time. Again and again the reader feels as if a button has been pressed and a light flashes forth. The best parts of the poem achieve a balance of thought and feeling, a balance, to use a cliché, of the head and the heart.
A few words about another important work, and I have done. This is the eight-volume “Jnapaka Chitrashale.” This was the work of his later years. In fact, the last volume was a posthumous publication. The work can be viewed from several angles – as reminiscences, as cultural history, as a gallery of portraits, as sparkling and thoughtful prose. Here is an elderly man of letters, his mind steeped in Indian thought and literature, writing with a sheer delights in the wealth and variety of human nature which reminds one of the Shakespeare of the comedies, of Ben Jonson, of Goldsmith and Jane Austen and Dickens and Bernard Shaw. The vitality, the enduring strength of a people manifests here in a hundred forms, in people of all castes and social levels. DVG is aware of how much of injustice, cruelty and stupidity there is in life; but his eyes are fixed on the goodness and culture of people. Charity and magnanimity characterize the re-creation of this teeming world. And at the end of it all, he helps us retain our faith in and respect for man. It is a vision of ripeness which makes life worth living, of inner strength which makes life bearable; it is a brave vision for which one is grateful to DVG.
life a continuous process of Enrichment.....Neelanjan
No comments:
Post a Comment